گل نرگس...

گل نرگس...

وبلاگ رضا علیزاده - نیکو
گل نرگس...

گل نرگس...

وبلاگ رضا علیزاده - نیکو

مقدمه و خیر مقدم به بازدیدکنندگان...


" یامن اظهرالجمیل "   




آینه ات دانی چرا غماز نیست؟      زان که زنگاراز رخش ممتاز نیست!

(مولانا)          


                                                         نیایشی از امام سجاد(ع):                                                              

خدایا...

نیات و آرزوهای مرا به لطفت، پاک و بی ریا گردان...

و باورم را آن گونه که صلاح توست، در راه راست اصلاح فرما....

 

رفتار و کارهایم را در جهت خشنودی ات قرار بده،

و خشنودی مرا با رضای خودت میزان کن....

   

                         دوست گرامی،                                               

با سلام و ارادت، از این که فرصتی پیش آمد که از این طریق در 

ارتباط باشیم، خوشحالم و خدای بزرگ را شاکرم...


 از دوستان و بازدیدکنندگان عزیز تقاضا دارم که حقیر را در پیشبرد و ارتقاء این وبلاگ یاری 

و راهنمائی نمایند، هرگونه پیشنهاد، انتقادی را از طریق گزینه ی "تماس با من" 

(یا موردی، گزینه نظرات) 

مطرح نموده و یا به آدرس زیر ایمیل نمایند... 


                               alizadeh1974reza@gmail.com                                                            


                       درضمن از تاریخ 94/4/2 دسترسی به این وبلاگ                               

                                  با آدرس زیرهم امکان پذیر شده است:                                      


                                       alizadehreza.ir                                                                        

قبلا از بذل توجه و همکاری و همفکری شما عزیزان صمیمانه تشکر و قدردانی می نمایم.


                               * شاد و سلامت باشید و در پناه حق... *        


                              کپی برداری از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع بلامانع است.                                                                                 

ایران من تسلیت...

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی

این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی

"هوشنگ ابتهاج "



گور شد، گهواره، آری بنگرید اینک زمین را
این دهان وا کرده، غُرّان اژدهای سهمگین را

 

قریه خواب و کوه بیدار است و هنگام شبیخون
تا بکوبد بر بساطش، صخره‌های خشم و کین را

  

مرگ من یا توست بی‌شک، آن ستون، آن سقف، آنک!
کاینچنین از ظلمت شب، بهره می‌گیرد کمین را

 

مادری آنک به سجده در نماز وحشت خود
 خسته می‌ساید به خاک کودکان خود جبین را

 

دخترک خاموش ، بُهتش برده از تنهایی خود
می‌کشد بر چشم‌های بی‌نگاهی آستین را

 

نوعروسی، خیره در آفاق خون‌آلوده، در چنگ
می‌فشارد جامه‌ی خونین جفت نازنین را

 
 
باز می‌پرسی که‌ها مردند؟ می‌گویم: که زنده‌ست؟ 
پیرمرد انگار با خود، زیر لب، می‌موید این را

 

دیگری سر می‌دهد غم‌ناله‌ی شکر و شکایت؛
تا کجا می‌آزمایی ای خدا ! این سرزمین را؟


کودکان، از خواب این افسانه، بیداری ندارند
با که خواهد گفت مادر، قصه‌های دل‌نشین را؟

 

از تمام قریه، یک تن مانده و دیگر کسی نیست
تا کشد دست تسلا بر سر، آن تنهاترین را

 

مرده چوپان و نی‌اش افتاده، خون آلود، جایی
 خسته در وی می‌نوازد باد، آهنگی حزین را 
"حسین منزوی"