مراقبه...

زمان و مکانی را پیدا کن و آن را به مراقبه اختصاص بده . 

این کار در آغاز کمی مشکل است ، پس صبر پیشه کن . 

تنها چیز لازم صبر است . امیدوار و خوشبین باش ،

 زیرا گذشت زمان لازم است.

 گویی بذری را کاشته ای. 

نباید انتظار داشته 

باشی بذر همین 

فردا 

شکوفا  شود!  

شکیبا باش !  بذر به موقع شکوفا خواهد شد. 

شکوفایی بذر نه تابع انتظارات تو ، 

بلکه تابع قوانین مخصوص خود است. بذر ، 

قانون ذاتی و طبیعت خود را دارد . منتظر فصل مناسب می ماند. 

شاید منتظر ابرها ، منتظر باران و منتظر بهار ...

پس بی تابی مکن. 

بی تابی 

یکی از اصلی ترین دلایلی است 

که بسیاری از مراقبه نتیجه نمی گیرند. 

مسئله موفقیت یا شکست در میان نیست. 

بدون توجه به این که چه اتفاقی روی می دهد به این کار

 ادامه بده. همان گونه که هر روز وقتی شست و شو می کنی 

یا به خواب می روی ، هیچ گاه در مورد این که موفق شده ای یا نه، 

آیا چیزی را به دست آورده ای یا نه ، نگران نیستی. 

شست و شو خود به خود خوب و ذاتاً

 ارزشمند است... 

دیری نمی گذرد که مراقبه تبدیل به شست و شوی 

درون می شود. به تو احساس خوبی 

دست می دهد. 

احساس متمرکز تر شدن ، 

ریشه دار تر شدن و استوارتر شدن می کنی. 

اگر صبر پیشه کنی ، روزی ناگهان انفجار در تو رخ می دهد. 

نوری به پا خواهد خاست و از آن لحظه به بعد تو دیگر 

همان آدم گذشته نخواهی بود. 

دیگر لزومی به مراقبه نخواهی داشت . 

هرکاری انجام دهی، مراقبه خواهد بود... 

نفس کشیدنت مراقبه خواهد بود و هم چنین راه رفتن و غذا خوردنت...

مراقبه به طبیعت وجود تو تبدیل خواهد شد...