کاروان رفت...

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی؟ ره ز که پرسی؟چه کنی ؟ چون باشی؟

"حافظ"

آرام جان...

کجایید ای شهیدان خدایی... "مولوی"

کجایید ای شهیدان خدایی

بلاجویان دشت کربلایی

کجایید ای سبک روحان عاشق

پرنده‌تر ز مرغان هوایی

کجایید ای شهان آسمانی

بدانسته فلک را درگشایی

کجایید ای ز جان و جا رهیده

کسی مر عقل را گوید کجایی

کجایید ای در زندان شکسته

بداده وام داران را رهایی

کجایید ای در مخزن گشاده

کجایید ای نوای بی‌نوایی

در آن بحرید کاین عالم کف او است

زمانی بیش دارید آشنایی

کف دریاست صورت‌های عالم

ز کف بگذر اگر اهل صفایی

دلم کف کرد کاین نقش سخن شد

بهل نقش و به دل رو گر ز مایی

برآ ای شمس تبریزی ز مشرق

که اصل اصل اصل هر ضیایی

شعری زیبا از جامی در مورد آدمیت...

پدری با پسری گفت به قهر
که تو آدم نشوی جان پدر

حیف از آن عمر که ای بی سروپا
در پی تربیتت کردم سر
 

غزلی از حافظ

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز                    

ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

روندگان طریقت ره بلا سپرند                       

       رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز

غم حبیب نهان به ز گفت و گوی رقیب                    

که نیست سینه ارباب کینه محرم راز

اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغنی ست                    

من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز

چه گویمت که ز سوز درون چه می‌بینم                  

ز اشک پرس حکایت که من نیم غماز

چه فتنه بود که مشاطه قضا انگیخت                      

که کرد نرگس مستش سیه به سرمه ناز

بدین سپاس که مجلس منور است به دوست        

گرت چو شمع جفایی رسد بسوز و بساز

غرض کرشمه حسن است ور نه حاجت نیست                  

جمال دولت محمود را به زلف ایاز

غزل سرایی ناهید صرفه‌ای نبرد                 

           در آن مقام که حافظ برآورد آواز